کارگاه قصه و کرسی

در زمان‌های دور، از زمانی که نوزاد پا به این جهان می‌گذاشت، با لالایی‌های دلنشین مادرانه انس می‌گرفت و در آغوش گرم مام خود احساس آرامش می‌کرد، به تدریج که کودک بزرگ می‌شد، شعرها، ترانه‌ها، قصه‌ها و بازی‌های کودکانه ذهن کنجکاو او را پرورش می‌داد که در این میان قصه‌ها، متل‌ها و هیچانه یکی از مهم‌ترین عوامل رشد فکری کودک به شمار می‌آمد. کودک با شنیدن آن‌ها با طبیعت اطراف خود انس می‌گرفت و از همان ابتدا با سرزمین مادری و آئین، بازی‌ها و داستان‌های شفاهی زیستگاهش آشنا می‌شد.
دریغ که امروز دیگر آن نغمه‌های دلنواز و آن قصه‌های پر رمز و راز از زبان مادران شنیده نمی‌شود. دیگر آنان را مجالی نیست تا برای فرزندانشان، لالایی بخوانند و ترانه زمزمه و قصه بازگویند.
حقیقت تلخ اینکه امروز فرزندان ما پیام‌ها را از جعبه سرد و بی روح رادیو، تلویزیون، گوشی همراه و … می‌گیرند و بیم آن می‌رود که این جوانه‌های امید آینده، به فرهنگ و هنر و ادب این سرزمین بی عاطفه و بی تفاوت باشند.